هشدار: اگر شما با جرح و خودزنی درگیر هستید، محتوای این مقاله می‌تواند بسیار تحریک‌کننده باشد؛ لطفا قبل از خواندن مطلب، این موضوع را در نظر داشته باشید.
اگر که شما هیچگاه میل و نیاز به خود جرحی[۱] را شخصا تجربه نکرده باشید، درک و فهم آن برای شما بسیار دشوار خواهد بود. اگر یک دوست یا عضوی از خانواده شما اختلال شخصیت مرزی (BPD) داشته باشد و خودجرحی انجام می‌دهد، این وضعیت می‌تواند ترسناک، گیج‌کننده و یاًس آور باشد. با درک اینکه چرا جرح خویشتن روی می‌دهد، می‌توانید به عزیزتان برای مقابله با این تمایل کمک کنید و به عنوان یک پیوند حمایت‌گر برای او عمل کنید.
جرح خود چیست؟
خود جرحی شامل آسیب زدن مستقیم و عمدی و یا دستکاری اندام‌های بدن است. مثال‌هایی از این رفتارها شامل بریدن یا سوزاندن جوارح، فرو کردن سوزن و یا ایجاد خراش عمیق در اعضای بدن است.
خویش جرحی معمولا بسیار متفاوت از دیگر رفتار خود آسیبی[۲] است. تحقیقات نشان داده‌اند که افرادی که به خود آسیب وارد می‌کنند معمولا وقتی درحال انجام این نوع رفتار هستند، سعی نمی‌کنند خودشان را بکشند؛ اگرچه ممکن است احساسات متفاوتی درباره گرایش به انجام این اعمال، بیان کنند. این بدان معنا نیست که افرادی که درگیر ضرب و جرح خود هستند به خودکشی فکر نمی‌کنند؛ بسیاری از افرادی که خودجرحی می‌کنند، افکار خودکشی هم دارند و یا حتی اقدام به خودکشی می‌کنند. علاوه بر آن، در مواردی از خود جرحی شدید، افرادی در اثر جراحات وارده جان خود را از دست داده‌اند.
چرا افراد اقدام به خود جرحی می‌کنند
بسیاری بر این باورند که این افراد به آسیب رساندن به خود دست می‌زنند تا جلب توجه کنند. این یک باور غلط است. بیشتر افرادی که به خود آسیب می‌رسانند، این کار را در خفا انجام می‌دهند و اطمینان حاصل می‌کنند که نشانه‌ها یا زخم‌ها از دید دیگران مخفی باشند. آنها اغلب لباس آستین بلند می‌پوشند تا آثار جراحات را پنهان کنند. آنها اغلب از رفتار خود شرمنده هستند و آن را مخفی نگه می‌دارند. به خصوص افراد مبتلا به اختلال مرزی که حساسیت به طرد شدن دارند، به طور مداوم در مورد برملا شدن اسرار خود نگران هستند.
تحقیقات نشان داده‌اند که اغلب این افراد خود جرحی می‌کنند تا به متعادل کردن احوال درونی مانند احساسات شدید، افکار، خاطرات و هیجانات و التهابات جسمانی کمک کنند.
چه کسی خود جرحی می‌کند؟
متاسفانه جرح خود، یک رفتار رایج است، به ویژه در میان کسانی که اختلال شخصیت مرزی دارند. یک تحقیق نشان داد که در حدود ۴۰ درصد از دانشجویان دانشگاه دست کم یک بار تجربه خود جرحی داشته‌اند و حدود ۱۰ درصد از آنها به جرح خود ۱۰ بار یا بیشتر اقدام کرده اند. شواهد حاکی از آن هستند که مردان و زنان با میزان یکسان درگیر اقدام به خود جرحی می‌شوند.
افرادی که در دوران کودکی به نوعی با بدرفتاری مواجه بوده‌اند، از جمله از طریق آزار و اذیت جنسی و یا بی‌توجهی، و یا اینکه از مراقب خود در دوران کودکی جدا شده‌اند، در خطر بیشتری برای اقدامات خودجرحی نسبت به مردم عادی قرار دارند.
مداوا و درمان
از آنجا که جرح و آسیب رساندن به خود اغلب تلاشی برای کنترل احساسات شدید است، لذا تکنیکِ رفتار درمانی شناختی[۳] در راستای کمک به این مشکل، بر روی یاری فرد جهت یافتن راه‌های جدید و سالم‌تر برای مدیریت احساسات و افکار متمرکز است. برای مثال، یک رفتاردرمانی شناختی برای اختلال شخصیت مرزی، رفتاردرمانی دیالکتیکی[۴] است که "تلاش‌های ناسالم" در مقابله با این هیجانات و احساسات شدید را هدف قرار داده و به بیمار برای یادگیری و تمرین مجموعه جدیدی از مهارت‌های مقابله‌ای کمک می کند.
در برخی موارد ممکن است پزشک داروهایی تجویز کند تا به تنظیم احساسات و هیجانات کمک کرده و گرایش به خود آسیبی را کاهش دهد.
اگر یک دوست یا فردی از عزیزان خودجرحی می کند، چه باید کرد
اگر می‌خواهید با این فرد درباره اقدامات خودآسیبی وی صحبت کنید، مهم است که این کار را به روش غیر منتقدانه‌ای انجام دهید. تعامل همراه با آرامش و دلسوزی می‌تواند باعث شود که فرد احساس درک و توجه کند.
پیش از اینکه با چنین شخصی صحبت کنید، ممکن است ایده خوبی باشد که با درمانگری که در درمان اختلال شخصیت مرزی و خودجرحی تخصص دارد، مشورتی داشته باشید. او می‌تواند توصیه‌های حرفه‌ای درباره بهترین روش پرداختن به این موضوع، بدون ایجاد ترس یا ناراحتی برای این فرد به شما بدهد.
دستیابی به درمان برای خود جرحی
اگر شما یا فردی که می‌شناسید با جرح خود دست و پنجه نرم می کند، تدابیر درمانی مختلفی برای آن وجود دارد. من جمله پیدا کردن یک روان درمانگر برای صحبت و مشاوره با وی.
[۱] Self Mutilation
[۲] Self-Harm or Self-Injury
[۳] Cognitive-Behavioral Therapy (CBT)
[۴] Dialectical behavior therapy (DBT)
